Ik zal mij even voorstellen. Ik ben Celia, nu 26 jaar jong, dochter van een donkerhuidige Italiaanse boerenzoon en een melkhuidje van een Vlaamse ondernemersdochter. Mijn oudste roots liggen wellicht in Klein-Azië, waar de Grieken woonden die de Zuid-Italiaanse streek Apulië koloniseerden ergens tussen 800 en 500 V.C. In de Griekse mythologie is Ippolito (mijn achternaam) de zoon van Theseus, wiens nageslacht tot in de eeuwigheid vervloekt is. (Hopen dat daar niets van aan is) Langs moeders kant liggen mijn origines -volgens dubieuze maar spannende familieoverleveringen- oftewel bij een revolutionaire Russische adelfamilie, oftewel bij een zigeunervolk.
Ik ben geboren in Italie, op het arme platteland, zonder stromend water in een gekraakt schooltje waar ondertussen de stukken van het plafond vallen. Het staat er nog, mijn vader is daar altijd blijven wonen, na een mislukte poging om zich in onze grijze hel te vestigen. Aan alle zonbehoevende vluchtelingen zou ik ons landje dan ook niet aanraden. Zelf ben ik ook vluchteling geweest, al was dat niet om politieke redenen. Toen ik 7 was besloot mijn moeder om mij en mijn twee jongere broers naar haar thuisland te brengen, op de vlucht van de sterke macho-attitude van mijn pa, en om ons een betere toekomst te geven. (Hij is bijgedraaid, trouwens)
Na een droevige tijd op het lager en het middelbaar, verhuisde ik naar Gent. Ik rondde mijn studies Kunstwetenschappen af met de kriebel in de vingers: ik wou gaan schilderen. Mijn beide ouders schilderden, en naar mijn moeder's getuigenis had ik op mijn 4de al een eerste penseel vast. Vanaf het eerste doek al mannetjes met nek, voeten, vingers en tenen. Mieren en appelbomen, niets ontsnapte aan mijn grijpgraagheid, toen al, en nu niet. Dus ging ik naar het Sint-Lucas, waar ik een opleiding schilderkunst afmaakte -met veel rebelsheid, zoals aan de universiteit al het geval was geweest.
Nu heb ik het roer terug op koers gedraaid, en probeer ik uit alle macht een master Antropologie te bereiken. Ondertussen heb ik niet zoveel tijd om nog eens te tekenen of te schilderen, maar schrijven doe ik nog regelmatig, op de trein, of als ik nog eens op café ben (jawel, geestrijk water inspireert). Ik besloot deze schrijfsels aan de wereld te geven, een stukje van de sluier te lichten over mezelf (ik word verweten gereserveerd te zijn, voor wie dan, dat weet ik niet), en het beste te bundelen in deze blog.
Ik ben geboren in Italie, op het arme platteland, zonder stromend water in een gekraakt schooltje waar ondertussen de stukken van het plafond vallen. Het staat er nog, mijn vader is daar altijd blijven wonen, na een mislukte poging om zich in onze grijze hel te vestigen. Aan alle zonbehoevende vluchtelingen zou ik ons landje dan ook niet aanraden. Zelf ben ik ook vluchteling geweest, al was dat niet om politieke redenen. Toen ik 7 was besloot mijn moeder om mij en mijn twee jongere broers naar haar thuisland te brengen, op de vlucht van de sterke macho-attitude van mijn pa, en om ons een betere toekomst te geven. (Hij is bijgedraaid, trouwens)
Na een droevige tijd op het lager en het middelbaar, verhuisde ik naar Gent. Ik rondde mijn studies Kunstwetenschappen af met de kriebel in de vingers: ik wou gaan schilderen. Mijn beide ouders schilderden, en naar mijn moeder's getuigenis had ik op mijn 4de al een eerste penseel vast. Vanaf het eerste doek al mannetjes met nek, voeten, vingers en tenen. Mieren en appelbomen, niets ontsnapte aan mijn grijpgraagheid, toen al, en nu niet. Dus ging ik naar het Sint-Lucas, waar ik een opleiding schilderkunst afmaakte -met veel rebelsheid, zoals aan de universiteit al het geval was geweest.
Nu heb ik het roer terug op koers gedraaid, en probeer ik uit alle macht een master Antropologie te bereiken. Ondertussen heb ik niet zoveel tijd om nog eens te tekenen of te schilderen, maar schrijven doe ik nog regelmatig, op de trein, of als ik nog eens op café ben (jawel, geestrijk water inspireert). Ik besloot deze schrijfsels aan de wereld te geven, een stukje van de sluier te lichten over mezelf (ik word verweten gereserveerd te zijn, voor wie dan, dat weet ik niet), en het beste te bundelen in deze blog.